بررسی اثربخشی مدل مراقبت پیگیر بر لغزش و اشتیاق بیماران تحت درمان نگه‌دارنده با متادون

پیش‌زمینه و هدف: لغزش از چالش‌های عمده در درمان نگه‌دارنده با متادون بوده که منجر به عود مصرف مواد می‌شود. اشتیاق نیز مهم‌ترین عامل لغزش و بازگشت به مصرف مواد پس از دوره‌های درمانی است. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی مدل مراقبت پیگیر بر لغزش و اشتیاق بیماران تحت درمان نگه‌دارنده با متادون می‌باشد. مواد و روش‌ها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 95 نفر از بیماران تحت درمان نگه‌دارنده با متادون انجام شد. نمونه‌ها به روش نمونه‌گیری تمام شماری انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه مداخله (48 نفر) و کنترل (47 نفر) تقسیم  شدند. مدل مراقبت پیگیر شامل مراحل آشناسازی، حساس سازی، کنترل و ارزشیابی روی گروه مداخله طی مدت 3 ماه اجرا شد و در پایان دو گروه ازنظر لغزش و اشتیاق مورد مقایسه قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه سنجش وسوسه مصرف مواد و چک‌لیست لغزش و غیبت گردآوری شد. برای تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها از آزمون آماری تی مستقل و وابسته، کای دو و همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته‌ها: اجرای مراقبت پیگیر در لغزش و اشتیاق بیماران تأثیر معنی‌داری داشت (05/0>P). میانگین لغزش در گروه مداخله از (89/0±07/2) به (1/1±57/1) کاهش و میانگین اشتیاق در گروه مداخله از (58/13±73/53) به (1/15±47/50) کاهش یافت که تفاوت معنی‌داری نسبت به گروه کنترل نشان داد. بحث و نتیجه‌گیری:  اجرای مدل مراقبت پیگیر در کاهش لغزش و اشتیاق بیماران تحت درمان نگه‌دارنده با متادون مؤثر بود. لذا پیشنهاد می‌شود در کنار درمان نگه‌دارنده با متادون جهت پیشگیری از لغزش و کاهش اشتیاق از این الگوی مراقبتی استفاده گردد.